De Maas slingert als een blauw lint door Maastricht.
Het verdeelt de stad in een Rive Gauche en een Rive Droite.

Net buiten de stad ontvouwen deze Rives al hun charmes: jachtclubs, Marina’s, verleidelijke restaurants met dito terrassen, kastelen, jeu de boules banen en dat alles tussen het mooiste groen aan weerszijden van de Maas.

Eerlijk is eerlijk: ik had geen idee van de omvang van al dat moois. Uiteraard werd ik al gauw door buurmannen Marcel & Leo ingewijd in het leven langs de Maas. Hop, meteen lid geworden van de jachtclub. En nee, daarvoor hoef je niet per se over een jacht te beschikken….maar: je gaat wel door de ballotage. Het moet wel sjiek en sjoen blijven langs de Maas: hier geen boomboxen, schreeuwende mensen of lawaai makende dieren. Nee, ook geen plakplaatjes of piercings (geen CAO klein metaal hierzo).

Ook hier geldt: je verzorgt jezelf en je omgeving. Niet enkel bij ‘mijn’ club maar ook bij de talloze andere clubs zijn de leden met hart en ziel betrokken bij het ‘proper’ houden van de groene weiden, zwembaden en uiteraard de bijbehorende brasserie.

Brasserie? Jazeker, want hier worden – compleet in lijn met de stad zelf – de fijnste dranken en gerechten geserveerd. Geen ‘vette bek’, of kartonnen pakken wijn of – god forbid – een te hard glanzend slaatje.

À propos slaatje: even een anekdote tussendoor. Waar gebeurd. Het was een bruiloft elders in het land. Het bruidspaar was – hoewel geen 1^e lijns vrienden van mij – een allerhartelijkst en vriendelijk stel. Vandaar dat ik ook, tot mijn verrassing, op hun bruiloft in de Randstad werd uitgenodigd.

Ik was 1x bij ze thuis op bezoek geweest. Hun passie voor Amerika, en dan met name voor cowboys en indianen, was niet te missen (hele huis vol met dromenvangers, indianentooien, cowboyhoeden etc.) en ook hun enthousiasme voor linedancen staken ze niet onder stoelen of banken.

Met ver- en bewondering sloeg ik het allemaal gade. Niet bepaald mijn interesses en mijn werelden, maar he…dit waren zulke lieve mensen…dat maakte alles goed.

De bruiloft: werd gehouden in een kruising tussen een harmoniezaal en een gymzaal.

Op de klanken van ‘I had the time of my life’ uit de film Dirty Dancing, kwamen ze elk uit 1 hoek naar elkaar toegedanst. Daar hadden ze speciaal lessen voor genomen. Echt. Hou op met me…ik kan nu allerlei vileins zeggen, maar het zijn/bleven werkelijk de liefste mensen.

Om mij heen zaten mensen aan tafel die op hun manier hun best hadden gedaan om er leuk uit te zien. Die manier was euhhhh…erg schreeuwerig, net als zij overigens.

En net toen ik dacht…oh god, hoe lang hou ik dit vol …kwamen ze langs met ….de hapjes.

Kelners liepen met grote dienbladen rond waarop, kunstig gestapeld, 1 persoons slaatjes stonden. Jawel, die ronde plastic bakjes met dekseltjes en zo’n plastic scheplepeltje erin. Die je ook zo in de supermarkt ziet. Plok plok plok, een voor een werden met een grote glimlach de bakjes voor een ieder neergezet en met een ‘ohhh heerlijk’ in ontvangst genomen.

En ik…ik dacht…seriously??? Ik kon niet anders dan het bakje leeg schuffelen, en ja, dat was best te doen, maar really..enfin, terug naar de Maas alwaar dit verhaal als science fiction zou worden beschouwd.

Ook op- en langs het water is het stijl en elegantie wat de klok slaat. En ook daar werd ik in verrast: niet zozeer wat het stijlvolle betreft, maar in het ver doorvoeren daarvan.

Kom, zei mijn vriendin: we gaan naar mijn favo restaurant langs de Maas: het seizoen is begonnen en het terras wordt geopend. Ik denk nog: nou fijn, ze hebben alles schoon gemaakt en weer buiten gezet: we gaan ff drankje doen. Dat was natuurlijk a major mistake, want ‘effe’ gebeurt hier niets.

Het restaurant had uitgepakt met live muziek en de heerlijkste hapjes. Nou ja…hapjes…zeg maar gerust: mini gerechten. Daar zat geen slaatje tussen!

Oh lalala…en het publiek: weer in de mooiste kleding gehuld, prachtige schoenen aan, zomerhoeden op, horloges en sieraden van vermaarde juweliershuizen om en aan en op de tafels werd menige fles top champagne in een ijsemmertje gezet. Kortom: het was een glamourous ‘Rive’ party en daarmee was het terras ‘zoals het heurt’ geopend.

Ook de diverse havens langs de Maas en de bijbehorende jachtclubs openden de afgelopen weken op feestelijke wijze het seizoen: en overal verschenen de gasten op zijn mooist uitgedost en was de catering op passend niveau.

De Côte du Meuse: van riva- tot roeiboot, van waterski tot waterscooter, van rondvaartboot tot toeristensloep, van kano tot jeu de boules…Met de skyline, de bruggen en de verleiding van bourgondisch Maastricht aan de ene kant en de zoete en sjattige belofte van België aan de andere kant.

Als aan de azuurblauwe lucht de zon schijnt en het groen van de omliggende heuvels en de bloeiende bloemen je zacht omarmen, dan is het nergens beter toeven dan aan deze blauwe loper van Maastricht. Het flaneren stopt ook hier niet.

Iemand nog geïnteresseerd in een kopje thee?