Ontmoet de buren Part 1

In het kloppende hart van Maastricht ligt een romantisch pleintje dat dagelijks toeristen trekt, nieuwsgierig naar de Romeinse overblijfselen. Maar voor ons buurtbewoners is dit gewoon thuis.

Bij het verlaten van het huis begint het al met het groeten en ontmoeten van de diverse buren die vanuit hun huizen, vanaf hun balkons, terrassen of vanuit een van de vele boetieks gaan beginnen aan de dag.

Meet the neighbours, starring:….Marcel & Leo

The boys are back in town….

De kennismaking met deze leukerds komt tot stand dankzij mijn auto.

Gierend van de lach en genietend van hun cappuccino’s, tref ik Marcel en zijn beste vriendin aan op het plein. Het is nog vroeg en de bediening van de omringende café-restaurants is bezig de terrassen klaar te maken voor de naderende lunchdrukte. Tot die tijd behoort het plein aan de Maastrichtenaren die rustig aan de dag beginnen, genietend van hun koffietje en hun ‘gazet’(krant).

Ik stel me voor als nieuwe buurvrouw en vraag of ze weten van wie  de parkeerplaats achter de ijzeren poort is. Marcel weet van wie, pakt meteen zijn mobiel, belt en…10 minuten later ben ik, dankzij hem, de trotse huurder van een unieke parkeerplek aan het plein. Een niet onbelangrijke rol hierin speelt overigens de eigenaresse van het ‘stam-restaurant’ van Marcel en Leo. Zij heeft mij op Marcel en zijn bestie geattendeerd. Dat allemaal dankzij een ‘goedemorgen’ praatje in het voorbijgaan van haar terras.

Marcel is/was (hij is net gepensioneerd) operazanger (tenor/sopranist) bij de Opera in Luik. Een leven lang zingt hij de sterren van de hemel en doet dat ook bij/voor Andre Rieu. Ik ga een liedje zingen, zegt ie nog steeds als hij een waanzinnig optreden voor de boeg heeft. Van Vrijthof tot Carnegie Hall…Marcel heeft al heel wat internationale podia betreden en bij 2 wereldpremieres hoofdrollen vertolkt.

Als ‘zoon van Mestreech’ weet hij met veel ‘jus & details’alles over de stad en haar inwoners te vertellen. Knap is hij ook. Zijn witgrijze krullen omlijsten een zongebrande huid en zijn jonge en ondeugende voorkomen en twinkelende ogen laten zien dat hij een echte bon vivant is. En koken…dat doet ie graag…voor zijn Leo. Al meer dan 40 jaar de liefde van zijn leven. 40 jaar…hoe kan het…hebben ze dan al verkering sinds hun 10^e, zou je denken?

Leo is al net zo creatief en artistiek als Marcel. Waar Marcel ooit voor een broer van de jongere Gordon had kunnen doorgaan vanwege de aanwezig krullenbos, is Leo een soort van moderne Clark Gable. Zijn gemêleerde grijze haar in een soortgelijke coiffure, en altijd even stijlvol gekleed..met…als het weer het maar even toelaat: zijn onafscheidelijke teenslippers. En bruin he…ook weer. Waanzinnig. Het hele jaar door.

Hij is van origine een modeman en heeft zich altijd bewogen in het high end segment van de fashion en is nu, af en toe, te vinden bij de stijlvolle schoenenzaak om de hoek. Daarnaast is hij een begenadigd kunstenaar, hoewel hij daar zelf niet over ‘roept’. Met zijn schilderijen, beeldende kunst en composities exposeert hij o.a. tijdens Artisjiek, een hier gehouden kunstroute. Over dit fenomeen vertel ik in een later stadium meer.

Vanaf hun balkon, dat door Leo prachtig met bloembakken is aangekleed, kijken ze uit over de kleine parkeerplek aan het plein. Dat betekent dat als je komt of gaat met de auto zij vaak gezellig over de balkonrand hangen en een praatje maken…of..je spontaan uitnodigen om te komen eten. Ze hebben toch genoeg gekookt…en jij.. komt net aan met al die boodschappentassen dus,,,hop..schuif maar lekker aan. En dat allles onder het toeziend oog van hun 2 katten. Waar ze ook dolverliefd op zijn.

Na het eten  vind je ze altijd – vaste dagelijkse prik - bij hun stam restaurant – beneden hun woning -  aan het plein. Daar drinken ze een cappuccino en maakt vooral Leo er een sport van om de bediening goed op de kast te jagen met zijn onnavolgbare humor. Lachsalvo’s klinken dan weer door de straten.

Deze twee hebben mij meteen weer doen thuis voelen hier (ik was ‘even’ elders)  Zij maken ook meteen helder: hier helpen we elkaar en nee…aub geen bloemetjes, flesjes wijn of andere bedankjes meenemen iedere keer…dat hoeft niet. Niet omdat we zo calvinistisch zijn…verre van zelfs, maar omdat het spontaan uit het hart komt en niets met verplichting te maken heeft.  

Enthousiast roepen ook meteen…je moet mee en lid worden van de club aan de Maas. Op mijn opmerking hoe het toch komt dat ze de hele tijd zo allejezus bruin zijn!
En zo…word ik door hen geïntroduceerd bij een van de mooiste en oudste watersport/jachthavenclubs langs de Maas. Dat fenomeen verdiend een eigen column, dus daarover later meer.

Hoofdzaak: laissez faire is hier key. Afspreken doe je spontaan en plannen liever niet. Dat schept maar verplichtingen en dat…willen we niet. Ze hebben nog gelijk ook. Ik heb mijn sociale agenda ook maar in een hoek gegooid. Dat heeft hier totaal geen zin.

Genieten moet je..elke dag weer, en lachen, lekker eten, drinken en er op je mooist uitzien, dansen, sjansen en flaneren…en verder…moeten we hier liever niets en gaan we ons zeker niet haasten.

Eigenlijk is dat zo’n beetje waar de Mestreechter Geis (= de Maastrichtse geest, een mooi beeld dat een jolig mannetje verbeeld en hier bij de ingang naar de wijk staat) voor staat. Een cursus mindfulness is hier niet nodig.  Hier is iedereen standaard in het moment.

Marcel en Leo leven ook naar de Mestreechter Geis. Met hun flamboyante presence en mooie verschijningen, hun dagelijkse cappucino’s op het terras, en bovenal met hun hilarische humor.  Getuige de uitspraak van Leo op de opmerking dat het regenachtige weer het kapsel zou bederven: ach ..we moeten het toch niet meer van de buitenkant hebben…hahahahah…en dat van de man die zo van de loper van het filmfestival in Cannes gelopen kan zijn!

En zo brengen Marcel en Leo niet alleen kleur aan het plein, maar ook aan het leven van iedereen die ze ontmoeten.

Stay tuned voor meer ontmoetingen met ludieke buren in volgende columns.