‘Knappe agenten gaan viral en verhitten social media’, kopten de bladen. Ook op tv kon Shownieuws er geen genoeg van krijgen. Met name de agenten Daan en Tyrone scoorden niet enkel boeven maar ook harten.

En ik? Ik zag de gelijkenis meteen: Daan en Tyrone zijn de 2.0-versie van Miami Vice. Geef ze een pastel shirt en mooi pak, een zonnebril en een speedboot op de Maas – Jan Hammer door de speakers – en... boing! Sonny Crockett en Ricardo Tubbs, eat your heart out.

Stoere agenten doen het áltijd goed: van mode-iconen Sonny en Ricardo, tot de norse Schimanski uit Tatort, good old Fritz Wepper uit Derrick, commissaris Rex (de hond én Gedeon Burkhard), en natuurlijk alle special agents 007.

Tja… men in uniform. Ze hebben iets. Als ze maar een pak dragen en een diepe blik hebben gaan we en masse plat als een pannenkoek.
Of het nu agenten zijn, brandweermannen, artsen of monteurs – ze stralen kracht én zorgzaamheid uit. Hun missie is duidelijk: redden. Jou redden. Jou in veiligheid brengen. Dat is hun taak, dat is hun passie. Daarom spelen filmscripts en damesromannetjes hier flink op in.

Van Romcoms totaan schrijfsters van veelgelezen romans als Jackie Collins en Judith Kranz. Van deze laatste 2 staan al hun verhalen vol van smachtende damsels in distress, die na heel veel hoofdstukken uiteindelijk tóch worden gered door een knappe, ongenaakbare held. Uiteraard altijd groot, sterk en een met goede kop met haar, stralend gebit, stoere kaaklijn en …mysterieuze blik.

Maar, de man had altijd wel iets – een trauma, een geheim of gewoon geen zin in haar – en na onmogelijk afzien en geduld prevelde hij pas in het laatste hoofdstuk van het boek: “Ik hield al die tijd al van je…”
Dan volgde een amoureuze ontploffing: bevende lippen en andere lichaamsdelen vonden elkaar in opperste extase. Pheweee…

Sommige van die boeken zijn zelfs verfilmd tot tv-klassiekers.
Wat zou ik graag nog eens Mistral’s Daughter terugzien. Of Scruples. Allebei van Kranz.
En eh…Jackie Collins? Dat was geen roman meer hoor. Dat was Fifty Shades avant la lettre.

Maar ja, zoals mijn vader altijd al gekscherend zei: in het leven begint het ermee dat Sinterklaas niet bestaat en daarna bestaan een hoop andere dingen ook niet. Over wat wij als mysterieuze blik beschouwden, zei hij: jullie willen maar weten wat de man denkt, en denken dat hij zwijgend over van alles en nog wat zit te peinzen met wat jullie zien als een ‘mysterieuze blik’. Maar geloof mij: hij denkt aan niks. Hooguit aan een paar voetbalschoenen.

En…bedankt…al onze dromen in diggelen. Niet dat we daaraan wilden toegeven natuurlijk…want HIJ was anders. We wisten het zeker.

Ja…anders was ie zeker, en zeker anders dan wij: de smachtende vrouw hahaha.

We raakten er behoorlijk van in de war.

In de uitzendingen van Buro Maastricht draaide het ook vaak om verwarde mensen.
Dat is natuurlijk logisch: als je zo door het prachtige Maastricht flaneert – zon op de Sint Servaasbrug, de geur van verse vlaai en zoete wafels in de lucht, en al die mooie gesoigneerde mensen om je heen – dan weet je soms ook niet meer of je nou in een Netflix-serie zit of gewoon in het Stokstraatkwartier staat te twijfelen tussen wit of rosé.

Ik zeg: plaats het zwaailicht maar op het dak en dan met gierende banden weer naar een veilig thuis. Dankzij onze Govie. Zelfs de naam van de Maastrichtse sterke arm omarmt je.

Dus girlsl: HIJ bestaat wél. En hij rijdt gewoon rond in Maastricht: the name is Govie, James Govie, special agent 043!